Overweging van Zr. Nadia Kroon o.p.
Lezingen: Sefanja 2, 3; 3, 12-13 en Korintiers 1, 26-31.
Thema: Geroepen in zwakheid.
Broeders en zusters, denk aan je roeping, zegt Paulus.
Dus laten we dat vandaag eens doen.
Denk aan waartoe je geroepen bent in jouw leven.
En waarom je hier nu zit.
Is het een zoeken en tasten geweest door het leven heen?
Ik denk het wel. Tenminste voor veel van ons.
Je komt op deze wereld. Kunt nog niet eens zitten of staan.
Moeizaam leer je praten en de duizend-en-een dingen die nodig zijn voor dit leven.
Jarenlang ga je met vallen en opstaan je weg, op school, je eerste baan, in relaties, met de kerk.
Niemands begin stelt – in praktisch opzicht – veel voor.
Dat is echter al het moment dat je geroepen bent.
Daar roept God je al. Als je nog niks kan, als je nog niets bent.
Je uitnodigend om naar voren te stappen, de wereld in.
Om te groeien en anderen te helpen groeien.
Om op te staan voor rechtvaardigheid, om je stem te laten horen.
‘Treed naar voren, kom in het licht, ga leven!’ roept God.
Als een vreugdevolle uitnodiging, niet als een bevel.
Maar, en daarin ligt vandaag de crux van het verhaal, laat als je groeit je zwakheid niet los.
Anders kun je je roeping niet uitoefenen.
Ik heb lang geworsteld met mijn eigen zwakheid.
In de kerk waarin ik opgroeide, in het vissersdorpje Ijmuiden, had ik een fijne tijd.
Ik heb er veel geleerd over het geloof en bevond mij in een warme gemeenschap.
Toch heb ik er ook geworsteld.
Met name in mijn tienerjaren werd het in onze kerk heel belangrijk gevonden om te evangeliseren. Om met zoveel mogelijk mensen te praten over Jezus.
Daarvóór lag het al in de cultuur van de kerk om alle activiteiten die er waren zoveel mogelijk op gezelligheid in te richten. Uren en uren praten en lawaai en drukte.
Het probleem was, ik was een stil, grijs muisje. Zeker in die tijd.
Verlegen, bang om het verkeerde te zeggen, snel moe van al die drukte, een beetje onhandig.
Ik was geen goede kerkganger, in mijn ogen. Ik was geen goede evangelist.
Dus waar was ik dan überhaupt nog goed voor als het ging om Gods missie?
Sta op, ootmoedigen van het land.
Sta op, zegt Sefanja, waarbij ik even oudere vertaling pak.
Sta op en zoek de Heer.
Daar begint het mee. In het ontdekken van je roeping.
Zoek de relatie met God, het contact met Haar.
Zij heeft je geschapen, je leven gegeven.
Lees de verhalen over Haar en over Jezus, bidt terwijl je je leven leidt om te onderscheiden waar het heen moet.
Sta op en zoek de Heer.
Zoek de bescheidenheid, zoek de rechtvaardigheid!
Niet iedereen is een stil grijs muisje, maar we staan allemaal wel eens met een mond vol tanden.
Allemaal voelen we ons wel eens slecht op ons gemak.
Allemaal beseffen we wel eens dat we tekort schieten.
We beseffen vroeg of laat dat we met lege handen staan. Vaker dan ons lief is.
En die mooie volzinnen waarmee we ons standpunt kunnen verkondigen of een ander over God kunnen vertellen, ik wil wedden dat ze bij jullie ook vaak net even te laat binnenschieten. Als je gesprekspartner al lang en breed naar huis is.
Dit is jouw bescheidenheid. Dat je het niet altijd even goed weet. Dat je niet alles kan. En dat je dat weet van jezelf.
Niet alleen weet, dat je het aanvaard!
Zoals God je aanvaard. In die bescheidenheid, die ootmoed, roept God jou.
Want een bescheiden iemand walst niet over anderen heen.
Een bescheiden iemand luistert. Luistert nog een tweede keer, luistert naar de diepere laag, voordat hij of zij spreekt.
Aanvaard je zwakheid, aanvaard de momenten dat je stil wordt gezet, en leer luisteren.
Als jij je eigen zwakheid niet aanvaard, hoe kun je dan de zwakheid van anderen aanvaarden?
Als jij de zwakheid van anderen niet aanvaard, hoe kun je dan de ander liefhebben?
Hoe kun je dan God liefhebben, die jou als Schepper precies zo heeft gemaakt als je bent?
Want dat was mijn probleem. Ik was boos op God.
God had het toch wel beter kunnen doen?
Hier was ik, met een brandend verlangen om andere mensen over God te vertellen.
En ik bakte er niks van.
Geconfronteerd met een gelegenheid sloeg ik dicht. Of stamelde maar wat.
Ik wist zo gauw het juiste antwoord ook niet.
Toch heeft God mij gekozen.
Toch heeft God jou gekozen.
Hij kiest ons, juist in onze zwakheid.
Want onze wijsheid is Jezus Christus.
Onze wijsheid is dat God te vinden is in de mens die broos en kwetsbaar is.
Zoals in 1 Korintiers staat, Christus Jezus is van Godswege heel onze wijsheid geworden.
Onze gerechtigheid, heiliging en verlossing.
Wanneer werd hij dat? Wat was het beslissende, bekronende moment?
Wanneer werd Jezus meer dan de zoveelste wijze docent uit de menselijke geschiedenis?
In de ultieme zwakheid van zijn kruisiging. Toen hij niks meer kon.
En toch, en toch bleef vergeven. Toch bleef liefhebben. Toch bleef zorgen voor ons.
Zo liet Hij zien wie God is.
Daarvoor ook al, door niet te veroordelen, maar te vergeven,
door zelf vervolgd te worden in plaats van te vervolgen,
door iedereen op te zoeken die ziek, zwak en misselijk, was, die verloren en verdwaald was in de chaos van het leven.
Het is de weg van de liefde. De liefde die zich het sterkst toont in kwetsbaarheid. In zwakheid, in ootmoed, bescheidenheid.
Daarom doet jouw zwakheid ertoe.
Wees niet kwaad of teleurgesteld in jezelf.
Dat je je zwakheid ervaart, is goed.
Dát is het moment.
Dat is het moment waarop je geroepen wordt.
Om met open handen Gods liefde te ontvangen.
En om de boodschap van Gods overweldigende, onvoorwaardelijke, onwijs overvloedige liefde door te geven.
Want er zijn zoveel mensen in de wereld die het nodig hebben om dit te horen.
Zoveel mensen die door onrecht vertrapt worden, door machtige bullebakken uitgestoten worden, of monddood worden gemaakt door hen die zich – zoals in Korinthe – agressief vastklampen aan hun eigen gelijk. Wiens mening alles is.
Er zijn zoveel mensen die nodig hebben dat ze gezien worden, dat ze geliefd zijn.
Zelfs degenen die het onrecht begaan.
Jezus roept je om zijn weg van liefde, een dwaze weg die draait om kwetsbaarheid, eerlijke en authentieke kwetsbaarheid, om die weg te gaan en de liefde uit te stralen naar anderen.
Dat werkt aanstekelijk. Paus Franciscus zei het laatst, om die liefde in de ogen van een ander te zien, die oprechte liefde. Dat raakt, dat verandert een mens, dat blijft je je leven lang bij.
Dit is waartoe we allemaal hier zijn opgeroepen.
Dit is ons pad. Sta op, broers en zussen, sta op en ga de weg van Gods liefde.
En nu sta ik voor jullie hier.
In de viering waarin ik mijn nieuwe start hier begin als lid van het pastoraal team, speciaal voor het missionaire werk, in en vanuit onze gemeenschap.
Niet meer zo verlegen dat ik helemaal geen woorden meer heb, en ik kan ook zeggen dat ik soms zelfs een behoorlijke kletskous kan zijn.
Maar dat kon niet eerder dan voordat ik mijzelf aanvaarde.
Toen ik leerde geloven dat God me goed gemaakt heeft.
Pas toen ging ik op zoek naar hoe de Schepper míj, specifiek mij, geschapen had.
Toen ontdekte ik mijn roeping en hoe ik die vorm kon geven. Wat mijn gaven waren.
Het antwoord bleek te liggen in mijn zwakheid.
De paradox is dat ik mijn stem ontdekte in de stilte van het klooster.
Daar lag het omslagpunt.
Vanaf toen leerde ik om mezelf te zijn.
Al moet ik het blijven leren.
Mensen helpen om stil te worden, en te luisteren naar wat er in de stilte in hen loskomt, dat bleek voor mij een deel van mijn weg te zijn.
Maar om op de weg te blijven, moet ik telkens blijven oppassen om niet een ander te worden, niet een ideaal, waarbij ik telkens tekortschiet of dichtklap uit angst tekort te schieten.
Ik moet mezelf blijven. Zoals in Sefanja staat, een mens zonder onwaarheid, geen onware gedachten naar mezelf of naar anderen toe.
God riep me al in mijn zwakheid. Dat bleek Hij nodig te hebben.
God roept jou al in jouw zwakheid. Zo heeft Hij jou nodig.
Want wie zwak, wie kwetsbaar is, kan liefde ontvangen.
De liefde die ons transformeert naar het liefdevolle beeld van God.
Wie liefde ontvangt, kijkt met Gods liefdevolle ogen naar de ander.
Kan de liefde van God doorgeven.
Kan het hart van de ander raken.
Broers en zussen, luister, God is aan het roepen.
