Op 18 augustus wordt in onze parochie een bijzonder jubileum gevierd: Astrid Broeders wijdde zich 25 jaar geleden toe aan God binnen de Gemeenschap Emmanuel. Een mooie gelegenheid om met Astrid in gesprek te gaan en meer te leren over het leven als toegewijde zuster binnen deze katholieke vereniging van gelovigen, waarvan veel leden in de regio Nijmegen actief betrokken zijn bij de Maria Geboortekerk. Wij feliciteren Astrid en de Gemeenschap Emmanuel van harte.

Astrid, voor de mensen die jou niet kennen: wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?

"Ik ben 59 jaar en werk als verpleegkundige in een hospice en als wondverpleegkundige bij verslaafden, daklozen en psychiatrisch zieken. Mijn hobby’s zijn: zingen, gitaar spelen, muziek schrijven, lezen, in de natuur zijn.

De beide koren in de Maria Geboortekerk zijn ‘mijn hobby’ in de Kerk en ik vind het vooral fantastisch om met het kinderkoor bezig te zijn, om talentjes te ontwikkelen en de kinderen door muziek en catechese dichter bij Onze Lieve Heer te brengen."

Wat betekent het om een toegewijde zuster in de gemeenschap Emmanuel te zijn en wat betekent het voor jou?

"De Gemeenschap Emmanuel is een van de nieuwe gemeenschappen die in de jaren ‘50- ‘60 zijn ontstaan. Het mooie van deze gemeenschap vind ik dat alle levensstaten erin vertegenwoordigd zijn. Er zijn dus echtparen, gezinnen, alleenstaanden, priesters en toegewijde mannen en vrouwen. Het is bovendien een gemeenschap van jong tot oud.

Het is heel waardevol en verrijkend om, samen met alle levensstaten, je leven te ‘delen’. Je wordt als het ware broers en zussen van elkaar… één familie.

Samen met die verschillende levensstaten leven en delen we onze ‘missie’ in de Kerk en in de maatschappij."

Waarom heb je gekozen voor deze roeping?

"Nou, eigenlijk kies je niet voor een roeping, een roeping ontvang je 😊.

Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin en op zondag gingen wij naar de kerk. Thuis baden wij voor en na het eten en voor het slapen gaan. Toen ik een jaar of 17 was besefte ik dat ik a.h.w. niet kon voortborduren op het geloof van mijn ouders, maar dat ik zelf een keuze moest maken.

Stilletjes ben ik toen het geloof gaan onderzoeken en na 2 jaar drong het tot mij door dat ik inderdaad ‘geloofde’. Dat was een redelijke shock want ik besefte; als ik geloofde dat Jezus leeft dan moest ik Hem ‘kunnen leren kennen’. Vanaf dat moment begon ik iedere dag tijd uit te trekken om in stilte te bidden en na verloop van tijd ontstond er ook een gebed van toewijding wat ik iedere dag bad.

Hoe ik mijn roeping heb ontvangen kan ik niet in een paar zinnen beschrijven, maar het kwam a.h.w. met speldenprikjes naar boven dat God mij riep tot een ‘religieus leven’. Dat zag ik in eerste instantie niet zitten want ik verlangde naar het huwelijk.

Uiteindelijk was het voor mij heel helder dat dít mijn roeping was en heeft Onze Lieve Heer op woensdagmiddag 28 augustus 1985 mij a.h.w. ‘een douche van vreugde’ gegeven waarop ik mijn ‘ja-woord’ heb uitgejubeld. Weer een tijd later begreep ik dat mijn roeping lag in de Gemeenschap Emmanuel waar ik, na een lange tijd van vorming, op 15 augustus 1999 mijn definitieve stap heb gezet."

Hoe leef je je roeping in je dagelijks leven?

"Als toegewijden van de Gemeenschap Emmanuel hebben wij allemaal ons eigen beroep en zijn zo geroepen, op de plaats waar wij werken, die liefde van Christus uit te dragen en een teken te zijn dat Zijn liefde genoeg is om je leven te vervullen.

Ik ben heel dankbaar voor mijn beide banen. Ik kan daar volkomen zijn wie ik ben en het leuke is dat wij niet in een uniform werken maar in onze eigen kleding. Ik werk dus altijd in het ‘blauw-wit met het houten kruisje’ en dat maakt dat mensen al heel snel vragen of je een zuster bent en dat opent heel gemakkelijk de weg om over Christus te kunnen praten of samen met mensen te bidden, zowel bij de terminaal zieken als bij ‘mijn’ verslaafden.

Voor mij is het echt een vreugde om als ‘toegewijde’ in de wereld te mogen staan."

Met ingang van 1 juni 2024 is pater Jesús Baena scj benoemd in onze Stefanusparochie en in onderstaand bericht stelt hij zich aan ons voor.

"Mijn naam is Jesús Baena, en ik kom uit Spanje. Ik behoor tot de congregatie van de Priesters van het Heilig Hart van Jezus (SCJ), een congregatie die al meer dan honderd jaar in Nederland aanwezig is. De leden van de Nederlandse tak van deze congregatie zijn nu allemaal tamelijk oud. Ze leven in bejaarden- annex verzorgingstehuizen. Velen hebben zich erop ingesteld, ook gezien de sterke ontkerkelijking in Nederland, dat hun taak langzaam zal verdwijnen en ze hebben daar vrede mee.

Maar anderen denken: waarom gaan we niet proberen onze aanwezigheid in Nederland voort te zetten, met paters van onze congregatie die van elders komen?

Daarom ben ik naar Nederland gekomen om mijn medepaters tijdens hun laatste levensjaren te ondersteunen en om te kijken of ik iets kan bijdragen aan de voortzetting van onze congregatie en de kerk in Nederland, hier in Nijmegen.

Aardig om nog te vertellen is dat ik, voordat ik naar Nederland kwam, elf jaar in India heb geleefd en gewerkt. Ik heb daar prachtige ervaringen opgedaan en soms ook moeilijke dingen meegemaakt. Sinds drie jaar ben ik nu hier, weer in een totaal andere wereld, maar ik kom hier met dezelfde grondhouding: ik probeer een open mind te houden en ik wil graag blijven leren."

Pater Jesús Baena scj

Wie de binnenstad van Nijmegen bezoekt, beseft dat hier voor 1944 een prachtige middeleeuwse stad heeft gestaan. De verwoesting van die stad gebeurde in 1944: eerst door het bombardement in februari 1944 en zeven maanden later door de invasie van de geallieerde troepen onder de naam van Market Garden. De drie stadskerken, St. Augustinus, St Dominicus en de St Petrus Canisius, kwamen gehavend uit de oorlog. De eerste twee werden afgebroken, maar de Canisius in de Molenstraat werd weer opgebouwd. In die kerk bevinden zich twee kostbare relieken: het genadebeeld van OLV van Nijmegen, gered van een brandstapel in 1595, en een paar schoenen die toebehoord hebben aan Canisius.

Waarom typeert dit paar schoenen deze scholenstichter, catechismus-schrijver, hofpredikant en raadsman van keizers en hertogen?

Omdat Petrus Canisius, geboren in 1521 in Nijmegen, tussen 1545 en 1595 onvermoeibaar gereisd heeft door heel Europa: dikwijls te voet maar ook vaak te paard. Nadat hij was afgestudeerd aan de Universiteit van Keulen sloot hij zich aan bij de pas opgerichte orde van de jezuïeten. Al snel was hij betrokken bij het Concilie van Trente en bij de periodieke beraadslagingen van de jaarlijkse Rijksdagen in Duitsland. Hij disputeert met de Lutheranen, die hij niet veroordeelt maar die hij als gesprekspartner beschouwt. Voor hem was de Reformatie niet zozeer een geloofsstrijd maar veel meer een organisatorische kerkscheuring. Ooit gevraagd om aartsbisschop van Wenen te worden, wees hij dat verzoek af. Hij zag zijn taak als een rondtrekkende zielenherder en organisator: vooral ook op het terrein van het middelbaar onderwijs. Hij preekte regelmatig in Wenen, Regensburg, Augsburg en Ingoldstadt. Dat betekende: voortdurend op reis zijn en onderweg aantekeningen maken om de preek voor te bereiden. Daarnaast gaf hij colleges op de theologische faculteit van enige Duitse universiteiten. Ook daarvoor moesten de schoenen weer aangetrokken worden en honderden kilometers per trekschuit, te paard, met een reiskoets of te voet afgelegd worden.

De toestand van het onderwijs in Europa was erbarmelijk. De meeste mensen hadden geen toegang tot de scholen en waren dus analfabeet. Wie wel naar een school kon gaan, doorliep eerst een soort basisonderwijs (rekenen, lezen, schrijven) en daarna de Latijnse school om zich die taal in woord en geschrift machtig te maken. Waarom? De universiteiten in heel Europa gebruikten het Latijn als onderwijstaal. Nu had Petrus Canisius in Nijmegen ook de Latijnse School doorlopen, nadat hij eerst als intern school was gegaan bij de Broeders van het Gemene Leven. Maar de Latijnse scholen in Nederland maakten geen onderscheid tussen beginners, gevorderden of uitblinkers. Iedereen zat bij elkaar, in een klaslokaal, te luisteren naar de wijsheden van een kanunnik of (later) een dominee. Het jezuïetencollege kende klassen: eerst drie of vier,; later vijf of zes. Ieder van die klassen had haar eigen leraar en haar eigen lokaal. De leerlingen waren verplicht de lessen te volgen. Iets ongewoons in die dagen. De Latijnse school van toen leek een beetje op de universiteit van honderd jaar geleden: je volgde colleges naargelang je er zin in had.

In 1548 was Petrus Canisius betrokken bij de oprichting van het eerste college in Messina, Sicilië. Vanaf 1550 begon hij in Noord-Europa middelbare scholen te stichten: uiteindelijk werden dat 12 colleges, met het 6-klassen systeem. Voor ons is dat nu heel gewoon, toen was het revolutionair. Het onderwijs was gratis! Daarvoor was het nodig dat het stadsbestuur of de plaatselijke vorst over de brug kwam met toezeggingen. Petrus Canisius was niet alleen een groot schrijver en redenaar maar ook een kiene organisator. Hij had een talent voor het politieke handwerk benodigd om een stadsbestuur te overtuigen van het nut van een middelbare school. Zo’n college was bestemd voor jongens: lutheraan, katholiek of joods! Afkomstig uit alle lagen van de bevolking, mits ze ijverig waren. De schoolboeken waren gratis maar de leerlingen moesten zelf voor pen, inkt en papier zorgen. Jezuïetencolleges waren dus geen klein-seminaries. Een halve eeuw na de oprichting van het eerste college in Sicilië waren er ongeveer 245 in de hele wereld. Rond die tijd was er een soort jezuïeten-pedagogiek uitgekristalliseerd: de ratio studiorum, uitgevaardigd in 1599 door de Algemene Overste van de Jezuïetenorde, pater Claudio Aquaviva.

Op dat moment was Petrus Canisius al gestorven. Hij overleed in 1597, in Fribourg, Zwitserland, waar hij zijn twaalfde en laatste college begonnen was. Hij leefde bescheiden, maar hij liet vele geschriften na: onder meer drie verschillende typen van catechismus of geloofsinstructie. De middelgrote catechismus was voor zijn dood reeds meer dan 200 keer herdrukt. Hij was iemand die de kansen van zijn tijd begreep. Bovenal iemand die jaarlijks onvermoeibaar door heel Europa, van de Baltische staten tot Elzas-Lotharingen, trok om zijn colleges te bezoeken en de stadbesturen te herinneren aan hun financiële verplichtingen. Kortom, deze Nijmeegse heilige is de vanzelfsprekende schutspatroon van de Vierdaagse.

Eduard Kimman, SJ, Pastoor Canisiuskerk.      

Beste parochianen,

Graag stel ik me aan u voor.

Mijn naam is Leonieke Wanders-Peters en begin augustus 2024 word ik 58 jaar.

Per 1 juli 2024 heb ik het stokje overgenomen van Bert Donks en zal ik me bezig gaan houden met het regelen van de zaken op het  parochiesecretariaat. Bert zal mij de eerste weken nog wegwijs maken en ook mag ik terugvallen op alle kennis van Trudy Spanjers.

Ik ben bijna 37 jaar getrouwd met Wim en we hebben 2 volwassen zonen. Naast mijn functie bij de parochie doe ik vrijwilligerswerk via de Openbare Bibliotheek, voor de Voorleesexpress. Hiervoor kom ik 20 keer bij kinderen met een taalachterstand thuis. Door middel van voorlezen, taalspelletjes en vooral ook praten help ik ze een betere basis in hun taalontwikkeling te geven. In mijn vrije tijd ben ik creatief bezig (haken en kaarten maken), lees ik graag en bezoek ik het theater en musea.

Ik zal na de inwerkperiode voornamelijk op maandagochtend, dinsdagochtend en donderdagmiddag aanwezig zijn.

Met vriendelijke groet,

Leonieke Wanders-Peters