Blog

Verhaal van een dopeling

floortje

‘In de paaswake is het moment daar, ik zal samen met een groep andere volwassen doopleerlingen het heilig sacrament van de doop en vormsel ontvangen. Mijn naam is Floor(tje), 23 jaar en een geboren en getogen Nijmegenaar. Pas afgestudeerd aan de pabo en werkzaam als leerkracht basisonderwijs. Naast voor de klas staan, ben ik fanatiek powerliftster.

In September ‘23 meegenomen door een goede studievriendin van de pabo naar de Maria Geboorte Kerk, had ik veel verwacht maar niet dat ik, een als atheïst opgevoede, dat de gemeenschap, de missen en de warmte mij zouden doen overtuigen de stap te nemen om mij te verbinden met zoiets moois als het geloof. De Maria Geboorte Kerk heeft mij zo warm ontvangen, geholpen en begeleid in dit traject. De mensen die naar de mis komen, de priesters en iedereen die betrokken is bij de kerk hebben nu al zo’n bijzondere plek in mijn hart. Ik kan niet wachten om het geloof steeds verder te ontdekken, en mijn eigen steentje bij te dragen aan deze prachtige gemeenschap. Ik kijk er naar uit snel een praatje te maken als we elkaar een keer zien voor of na de dienst!’

maart 2024

Floor

Missionair MGK…

Deel de drie broden
Deel de twee vissen.
Water wordt wijn
Dus déél!
Wat zal je me vóórdoen
om te doen geloven,
jou hierin te volgen?
Aan de kerkdeur heet je me welkom.
Kinderkelen en -voetstappen klinken op het koor.
Jij dirigeert een lied om mij mee te zingen.
Koffie geven onbekenden me op ‘t kerkplein.
Liefde werkt verbindend.
Wat heb ik meer nodig,
om er bij te willen zijn?

Missie is geven.
Gevoel wordt geloofd.
Argumenten niet gevoeld.
Verbinding tussen mensen.
Vertrouwen in de ander zoekt
naar interesse in diens ideeën en waarden.
Contact roept om vragen.
Zo verstrengelen samendoen, delen en ethiek,
tot gedeeld geloof en liefde.

Christus de Heer
van wie ik leer.
Hij is mijn inspiratie-beeld.
Gód is onze gedeelde waarde.
Lééf naar die waarde.
Dan deel je de waarde.
Dan deel je God.

Leven is vóórleven
en doorgeven,
om in ander dóór te leven.

juli 2022

Ricus Franken, kerkganger Mariageboortekerk sinds 2022

Erfstukken

Ik heb ooit een filmpje gezien van een echtpaar dat vertelde over een stoel die ze hadden geërfd. Die relatief simpele houten stoel die al generaties in de familie was. Iedere keer als de stoel een nieuwe eigenaar kreeg, stoffeerde die het zitvlak opnieuw, maar liet de oude stof zitten. De stoel had dus al veel verschillende lagen stof. Dat vonden de nieuwe eigenaars zo mooi, dat ze alle lagen eraf haalden, die op de muur inlijstten en de stoel opnieuw stoffeerden. Zo kon iedereen zien hoe mooi en rijk hun familietraditie was.

De traditie hield daarmee wel op te bestaan. Wat ze niet doorhadden is dat ze zichzelf niet als onderdeel van de traditie zagen, maar als consument ervan. In een traditie krijg je wat je gegeven is, en geef je dat door. Ongemerkt heb je iets veranderd, een van de laagjes stof heeft bijvoorbeeld een wel heel tijdgebonden patroontje, maar je bent onderdeel van de traditie en geen eigenaar ervan.

Je kunt maar één generatie consument van een traditie zijn, want als de traditie is genuttigd, kun je hem niet doorgeven. Zo werkt dat ook een beetje met de tradities van de Kerk en haar geloofsschat. We zijn daar onderdeel van, maar geen eigenaar. We krijgen die en we geven die door en omdat we levend onderdeel van dat geloof en die tradities zijn geweest, krijgen ze een klein beetje kleur van ons. En de mensen na ons geven er weer hun eigen kleur aan, maar niemand is eigenaar.

Als we het geloof en de tradities van de Kerk benaderen met de instelling dat wij ze kunnen aanpassen naar wat wij willen of dat we dingen kunnen weggooien of toevoegen naar believen, dan zijn we consumenten geworden. Maar als we met zijn allen staan in de traditie en het geloof van de Kerk, dan hebben we een schat gegeven die we door mogen geven. Dan mag die gekleurd worden door ons eigen geloofsleven, zodat de generatie na ons diezelfde schat mag ontvangen en er hun eigen kleur aan mag geven.

29 november 2024

Pastor Nick Kersten

Misdienaarsmiddag

Misschien was het u al opgevallen; er waren afgelopen zondag veel misdienaars. Eindelijk is er weer een stijging in het aantal. Met zoveel misdienaars is het belangrijk om gezellige dingen te doen, zodat we een hechtere club worden.

Deze zomer hadden wij sinds een paar jaar weer een misdienaarsuitje. Eerst aten we een pizza op de pastorie om vervolgens te gaan bowlen, waarbij de jongste de beste bleek te zijn van iedereen. Het was een enorm succes. Daarna zijn er binnen twee maanden vijf misdienaars bijgekomen! Om hen goed in te werken besloten we weer een zondagmiddag “met pizza” te organiseren.

Pastor Nick had de Albert Heijn afgestruind op zoek naar de beste Dr. Oetker pizza’s en frisdranken, waarbij de kassière hem vreemde blikken toewierp. Terwijl de ovens op volle toeren draaiden, waren alle misdienaars, zowel de jongeren als de ouderen aan het schreeuwen om pizza en toen ze klaar waren werd de ene na de andere pizza verslonden. De jonge misdienaars stonden te springen van energie, terwijl de ouderen grijnzend toekeken.

Nadat iedereen verzadigd was gingen we naar de kerk. De groep werd in tweeën opgesplitst om de Heilige Mis is in zijn geheel te oefenen. Alles kwam voorbij; hoe je het hardst op de gong kunt slaan, tot aan: hoe je het wierookvat moet laten slingeren als een rookmachine. De preekstoel werd beklommen en er werden veel plechtige rondjes gelopen. Na lang oefenen werd iedereen ietwat balorig en was het goed om weer naar huis te gaan. Het was een gezellige en nuttige middag. Er zijn altijd meer jongens welkom in de groep. Wil je ook meedoen? Spreek dan Martijn, Ignátio of pastor Nick aan.

22 november 2024

Martijn van Dijk en Ignátio Sarabèr

Waarheid in pacht

Onlangs luisterde ik naar een pater Karmeliet die een werk van Teresa van Avila besprak. Hij sprak over hoe we als mensen bescheiden moeten zijn en hij sprak een mooie zin zoals alleen oude grijze paters dat kunnen: We bezitten de waarheid niet, het is de Waarheid die ons bezit.

De Waarheid bezit ons. Mensen zijn eigenlijk best passieve wezens. We ploeteren maar door en doen allerlei dingen, maar alles wat we zijn hebben we van anderen gekregen. Ons leven? Zonder onze ouders ging dat niet. Het land waarin we leven? Generaties lang is daar aan gewerkt. Ons geloof? Aan ons gegeven en steeds doorgegeven. Ons bestaan überhaupt? God kiest ervoor om ons op dit exacte moment te laten bestaan.

We bezitten dit allemaal niet, zoals we de waarheid ook niet bezitten. Wat je bezit, dat kun je aanpassen. Je hebt controle over je bezit. Daarom bezitten we de waarheid niet, want de waarheid met een kleine letter is een afspiegeling van de Waarheid met een hoofdletter. De Waarheid met hoofdletter bezit ons, want Hij heeft ons gemaakt naar Zijn evenbeeld.

Dat is een spannende situatie, want de verleiding om de waarheid te kneden naar wat ik graag zou zien, die ervaren we allemaal. Maar een mens komt het meest tot zijn recht in het licht van God. Het komt het meest tot zijn recht als het leeft in de Waarheid. Dan kom je onverbiddelijk je eigen grenzen en gebreken tegen, maar de Waarheid geeft daar ruimte voor. Het is een uitnodiging tot overgave aan de Waarheid.

15 november 2024

Pastor Nick Kersten

Geloofsverkondigers

Deze week hebben we een aantal feesten gevierd die bijzonder zijn voor onze streken. Woensdag vierden we de geloofsverkondigers van onze streken, donderdag vierden we de patroon van onze kerkprovincie, de heilige Willibrord. Het is mooi om stil te staan bij deze feesten, want ze laten ons zien dat alle streken in de wereldkerk ook hun eigenheid hebben. We zijn allen één, maar tegelijk verschillend.

In ons bisdom hebben we ook een gebruik dat ons verbindt met onze traditie en geschiedenis. De diakenwijdingen vinden plaats in de schaduw van het Hoogfeest van de heilige Willibrordus. De diakens en priesters van onze streken worden dus nauw met het werk van Willibrordus verbonden.

Ons bisdom mag zich verheugen met een nieuwe transeunt diaken, dat wil zeggen een diaken die later priester zal worden. Berend van de Berg is de nieuwste aanwinst van ons bisdom. We mogen er dankbaar voor zijn dat hij antwoordt aan de roeping die God in zijn hart heeft gelegd.

Het is goed om te zien dat het werk van Willibrord wordt voortgezet, de Kerk is geplant in onze streken en zal ook door blijven gaan. Het laat ook zien dat het geloof echt kan worden doorgegeven aan de volgende generatie en daar vrucht kan dragen. Dat mag ons dankbaar maken, daar mogen we voor blijven bidden.

8 november 2024

Pastor Nick Kersten

Nazorg

Deze week vierden we Allerheiligen en Allerzielen. Het zijn feesten die vooral gericht zijn op het leven na de dood. Niet als abstract begrip, maar als concrete staat waarin veel van onze dierbare mensen zijn. Het feit dat de Kerk hierbij stilstaat doet ze bewust, want het geeft aan dat we verbonden blijven.

Het leven houdt niet op bij de dood. En onze band met de heiligen en overledenen houdt ook niet op. De heiligen zijn met ons verbonden, want ze zijn net als wij onderdeel van het lichaam van Christus dat de Kerk is. Ze kunnen dus voor ons zorgen en voor ons bidden, ook al zijn we niet meer op dezelfde plaats.

Zo zijn we ook verbonden met alle mensen die ons ontvallen zijn. Ze mogen dan overleden zijn, maar het leven houdt daar niet op. Het eeuwig leven is dan pas net begonnen. Dat vraagt zorg. Op aarde is dat vanzelfsprekend. We hebben onze naasten lief en we zien ze, we zijn bij ze in de buurt. Na de dood is dat lastiger, want ze zijn minder zichtbaar.

Allerzielen is in dat opzicht een soort nazorg. Een terugkomen om stil te staan bij alle dierbaren die ons ontvallen zijn. Want ons gebed en onze eredienst helpt hen echt. Het is in de eerste plaats een dienst naar hen toe, iets wat we voor hen kunnen doen. Voor hen bidden, zoals de heiligen ook voor ons bidden.

1 november 2024

Pastor Nick Kersten

De moeite nemen

Ik heb de neiging wel eens te bidden in het kerkgebouw, ook als niemand kijkt. Laatst kwam ik, bij het verlaten van de kerk, enkele mensen tegen in het voorportaal. Ze waren door de glazen deuren naar binnen aan het kijken en onze kerk aan het bewonderen. Het is mooi om te zien dat de schoonheid van ons gebouw wordt gewaardeerd en mensen uitnodigt om te komen kijken.

Ik heb ze toen gevraagd of ze de kerk van binnen wilden zien, heb een praatje met hen gemaakt en met hen een rondje door de kerk gelopen. Op zo’n moment ben ik dankbaar voor de geweldige gemeenschap die hier is en het goede werk dat iedereen met veel inzet doet, want dat kan ik dan aan hen vertellen. Mensen zijn dan altijd aangenaam verrast en nieuwsgierig.

Zoiets hoef je niet te doen. Ik had ze ook vriendelijk kunnen begroeten en door kunnen lopen naar de pastorie, maar dat zou jammer zijn geweest. God trekt, de Kerk trekt en mensen staan veel meer open voor een goede ervaring met het geloof dan ze zelf misschien denken. Ze hebben er alleen vaak geen beeld meer van. En als ze een beeld hebben, dan klopt dat vaak niet met de werkelijkheid.

Voor een deel is onze missionaire opdracht zo simpel. Als mensen een vorm van interesse tonen en zien dat wij moeite willen doen om ons enthousiasme over het geloof te delen, dan werkt dat aanstekelijk. Trots op de geschiedenis en de schoonheid van het gebouw, vreugde over de gemeenschap, enthousiasme over ons eigen geloofsleven. Vreugde werkt aanstekelijk en als mensen genoeg positieve ervaringen hebben, dan kunnen ze toch niet anders dan ja zeggen tegen de uitnodiging van God? Ik heb bij deze mensen mijn stap gezet, als jullie ze tegen komen is het aan jullie om jullie stap te zetten.

25 oktober 2024

Pastor Nick Kersten

Bewust stoppen met bidden

Afgelopen week vierden we Teresia van Avila. Deze pittige tante is verantwoordelijk voor de hervorming van de Karmel. Naar typische 16^e-eeuwse mode is die hervormde Karmel gestopt met schoenen dragen: ongeschoeide Karmelieten. Een van de heiligen van deze orde is Teresa Benedicta van het Kruis, beter bekend als Edith Stein.

Als bekeerling uit het Jodendom tekende ze in een van haar werken een interessant moment op uit haar jeugd. Ze verbleef bij familie en merkte dat er in dat gezin geen plaats was voor religie. “Er is geen ruimte voor gebed hier.” En wat doet ze dan? Ze maakt bewust de keuze om dan maar te stoppen met bidden, want er is geen ruimte voor.

Er zijn veel mensen die stoppen met bidden, maar slechts weinigen doen dat bewust. Die bewuste keuze maakt ons iets duidelijk: bidden is niet vanzelfsprekend en heeft een voedingsbodem nodig. Bidden is als zorgen voor een plantje. Als het plantje geen goede grond heeft en geen water krijgt, dan verwelkt ze. Edith Stein ervoer in dat gezin geen ruimte voor gebed, een gebrek aan grond en water, dus besloot ze niets te planten.

Dit moment uit het leven van deze heilige laat ons zien hoe belangrijk het is om een omgeving te maken waarin gebed een plaats heeft, want een goed gebedsleven is te kostbaar om te laten verwelken.

18 oktober 2024

Pastor Nick Kersten

30 jaar Gemeenschap Emmanuel in onze kerk

In september 1994 werd Marc Timmermans benoemd tot pastoor van de Maria Geboorte kerk. Samen met vijf studenten, die net als hij lid waren van de Gemeenschap Emmanuel, ging hij in de pastorie wonen. Hoe was dat zo gekomen? De Maria Geboortekerk was er op dat moment niet zo best aan toe. Op zondag kwamen er heel wat minder mensen dan nu. Het gebouw moest nodig worden opgeknapt. De laatste Dominicaan, pater Beckers, was op leeftijd. Toch was het zijn idee! Hij had een groot vertrouwen dat het na hem verder zou gaan. Hij bad daarvoor, maar hij ging ook gewoon naar de bisschop. Hij stelde de bisschop voor de nog onbekende Gemeenschap Emmanuel te vragen. Zo begon de betrokkenheid van de Gemeenschap Emmanuel bij deze kerk.

We begonnen met groot idealisme. Maar we waren ook onervaren. Stap voor stap hebben we ontdekt wat wel en niet werkte. Emmanuel betekent “God met ons”, God ervaren in ons dagelijks leven. Een persoonlijke relatie met Hem hebben, dat zijn de ervaringen die we wilden delen. Basiskeuzes die toen gemaakt zijn, zie je vandaag nog in onze kerk terug: vreugdevolle liturgie, samen zingen, liederen met Bijbelse teksten, dagelijks eucharistieviering, aanbidding. Steeds opnieuw aandacht hebben voor nieuwe mensen, toevallige voorbijgangers en ieder die de Heer onze kerk binnenbrengt.

Doelbewust is er toegewerkt naar een parochiegemeenschap van alle leeftijden: een studentengroep, kinderwoorddienst en later het tienerwerk. Opgestart vanuit ervaringen die we als Gemeenschap Emmanuel hadden. Steeds samen met allerlei mensen die parochiaan zijn en geen lid van deze gemeenschap. Het is mooi om te zien hoe deze ervaring is doorgegeven en nu door velen gedragen wordt.

Grotere gebeurtenissen waren de Paasdriedaagse en het bezoek van de relieken van de Heilige Therese (vandaar de foto achter in de kerk). Veel jongeren die onze kerk leerden kennen via de Paasdriedaagse zijn hier komen studeren. Sommigen wonen er intussen 25 jaar!

Sinds enkele jaren zijn de priesters van de Gemeenschap Emmanuel niet meer verantwoordelijk voor onze kerk. Juist daarom is het zo bijzonder om te zien dat wat er gezaaid is, vrucht draagt.

11 oktober 2024

Michael Stoelinga

Vakkenvullers en magazijnmedewerkers

Het wil ooit voorkomen dat er in de supermarkt geen yoghurt in het schap ligt. Direct verzoen ik me met mijn lot en verzoen ik me met een leven zonder yoghurt. Soms gloort er hoop aan de horizon, want een vakkenvuller met een kar vol producten komt de schappen aanvullen. Er is yoghurt, de dag is gered.

Op het eerste gezicht lijkt dat te zijn hoe het werkt. Het schap is leeg, de vakkenvuller verzet zijn werk en het schap is weer vol. Achter de schermen zijn er in een distributiecentrum hier ver vandaan echter magazijnmedewerkers bezig om alle producten naar de supermarkt te krijgen. Zonder hen, is er niets om de vakken mee te vullen. Al voeg ik 100 vakkenvullers toe aan een team, zonder magazijnmedewerkers werkt het niet. De magazijnmedewerkers, blijven echter onzichtbaar.

In de Kerk werkt dat ook zo. We zijn allemaal aan het werk in Gods schepping en doen allemaal ons best, maar we vergeten vaak de mensen die onzichtbaar het noodzakelijke werk verzetten. Onze contemplatieve broeders, paters en zusters. We zien ze niet, maar hun gebed zorgt ervoor dat het werk dat we allemaal doen, vrucht draagt. Ze zijn de magazijnmedewerkers van de Kerk. Zonder hen hebben de vakkenvullers niets om de vakken mee te vullen.

Gebed en contemplatie lijken op het eerste gezicht minder productief, maar dat is vooral omdat het minder zichtbaar is. We leven immers niet alleen in een fysieke wereld, maar evengoed in een geestelijke wereld. Die twee zijn niet te scheiden. Contemplatief gebed heeft dus een grote invloed op de wereld om ons heen, zonder gebed draagt het werk van Kerk geen vrucht. We mogen dus heel dankbaar zijn voor alle mensen die aan de roeping van de contemplatie en het gebed beantwoorden.

4 oktober 2024

Pastor Nick Kersten

Onderhuur

Laatst las ik een goed boekje over Jan van het Kruis. De schrijver sprak over het hart en gebruikte een spannende openingszin: Soms hebben we een deel van ons hart in onderhuur gegeven. Oei, dacht ik, dat wordt spannend. Wie is de onderhuurder van ons hart? Waarschijnlijk de duivel. Ik maakte me klaar voor een paar sappige en pitte pagina’s, maar kwam bedrogen uit.

De onderhuurder is niet een rood mannetje met zwarte horens. Geen half-mens, half bok. Nee niets van dat alles. De onderhuurder. Dat ben ik.

Ik moest even schakelen, maar hij had waarschijnlijk een punt. God heeft ons gemaakt om van ons te houden en eigenlijk huren wij ons hart maar. In deze vergelijking zijn wij niet de huisbaas, maar God is onze huisbaas. We kunnen er vrij in rondlopen en er vrij gebruik van maken, maar ons hart behoort Hem toe. Hij geeft ons immers ook Zijn eigen hart.

Een onderhuurder zijn in je eigen hart maakt je kleiner dan je moet zijn. Een onderhuurder in een gebouw heeft maar beperkte ruimte. Misschien een klein kamertje, terwijl er van alles gebeurt in het hele hart. Eigenlijk is het zonde om onderhuurder te zijn in je eigen hart. Het is veel mooier om samen met God je hart te delen.

Samen met God je hart delen geeft veel meer vrijheid en vreugde. Vooral die vreugde raakte me. Het beeld van iemand in een klein kamertje in de kelder van mijn hart die een hoekje voor zichzelf probeert te maken terwijl God een paleis met hem wil delen, leek me een beetje triest. Dus dan toch maar proberen om de deur open te gooien en mijn eigen hart binnen te stappen.

27 september 2024

Pastor Nick Kersten

Hoofdzaken en bijzaken

Wat doe je als je een voldoende moet halen voor een vak waar je niet goed in bent? Frans bijvoorbeeld. Je kijkt hoeveel punten je per onderdeel kunt krijgen en hoe je die onderdelen kunt halen. Bijvoorbeeld door de woordjes en uitdrukkingen te kennen, maar de moeilijkere grammatica wat links te laten liggen. Het gevolg: je haalt een 6, missie geslaagd. Maar je beheert het Frans niet.

Onlangs werd er gesproken over de dalende geboortecijfers in Nederland en de wereld: dat is rampzalig voor de economie! Hoe lossen we dat op? Iedereen heeft ideeën, maar waarom eigenlijk? Wanneer je aanstuurt op economische groei, dan krijg je die waarschijnlijk wel, maar krijg je dan ook een betere maatschappij?

Waartoe zijn wij hier op aarde? Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn. Een beetje droog misschien, maar wel waar. Merk vooral op hoe economische groei hier een bijzaak is, het wordt niet eens vermeld! Hier en in het hiernamaals gelukkig zijn is dan weer geen bijzaak. Net als met Frans leren is het de vraag waar we ons in het leven op richten en hoe we de maatschappij willen inrichten; een vraag naar het doel. Willen we een 6 halen? Dan halen we een 6, maar kunnen we nog steeds geen Frans. Willen we het Frans beheersen? Dan is die voldoende een bijzaak. Willen we een geweldige economie? Dat kan, maar daarin hoef je nog niet gelukkig te worden en daarin hoeft de ruimte om God te dienen nog niet te bestaan.

Als individu en als maatschappij zijn we vrij om ons doel te kiezen. Meestal zijn we redelijk goed in wat we doen en bereiken we het doel dat we nastreven. De belangrijke vraag is dan ook: wat is mijn doel?

20 september 2024

Pastor Nick Kersten

Gelijk hebben en gelijk krijgen

Meestal heb ik de juiste mening. Dat is ook logisch, want als iets anders correct was, dan was dat wel mijn mening. Dus waarom al die andere mensen het fout hebben, dat ontgaat me.

Dat is natuurlijk een beetje flauw gezegd, maar tussen (denken te) weten hoe het zit en dat ook in de realiteit terugzien zit natuurlijk een groot gat. Bij onszelf (ik weet heus wel dat ik meer moet sporten), maar ook bij anderen (ik weet heus wel dat jij meer moet sporten).

Als mensen zitten we allemaal ongeveer hetzelfde in elkaar: als iemand ons zegt waarop het staat is onze eerste reactie defensief. Dan komen we niet verder, de hakken gaan in het zand en we bereiken niets. Als je trots weg wilt lopen met het gevoel het toch maar even gezegd te hebben, dan volstaat dat. Maar als we het beste voor hebben met de ander... dan hebben we niets bereikt, integendeel!

Als we de ander echt liefhebben, dan kunnen we beter proberen om iemand te ontmoeten waar hij of zij staat. Dat vergt meer van ons, ook persoonlijk. Het vergt echte betrokkenheid waaruit blijkt dat we het doen uit liefde voor de ander en niet uit liefde voor onszelf.

Met het verkondigen van het Evangelie is het meestal net zo. Mensen zijn misschien nog niet klaar om het hele Evangelie te horen, maar staan misschien wel open voor een stukje, de deur staat dan op een kiertje. We hoeven dan niet de deur dicht te slaan, maar vanuit de liefde en vriendelijkheid kunnen we de Geest naar binnen laten gaan door het kiertje. De Heilige Geest is geest, en een geest kan zelfs door een heel klein kiertje naar binnen.

13 september 2024

Pastor Nick Kersten

Zou God nog in ons geloven?

Terug naar de vraag van Loesje: ‘zou God nog in ons geloven?’ Misschien hebben we twijfels want we maken er een rommeltje van. Op verschillende plaatsen maken we oorlog met veel slachtoffers. Datzelfde geldt ook voor hoe we omgaan met Gods schepping die aan ons is toevertrouwd en hoe we omgaan met het milieu.

God gelooft in ieder geval nog in ons, want Hij heeft zijn Zoon naar de wereld gezonden, Hij heeft zijn leven voor ons gegeven. Hij heeft vertrouwen in ons. We zijn kostbaar in zijn ogen. Dat is bemoedigend. God heeft ook vertrouwen in de Kerk. De poorten van de hel zullen haar niet overweldigen. Met de kerk bedoel ik niet alleen de paus, bisschoppen en priesters, maar we zijn samen het volk van God, een geestelijke familie van broeders en zusters, het lichaam van Christus. Ieder met een eigen taak, een eigen roeping.

Samen bouwen aan de kerk zoals God het heeft bedoeld. Dat is belangrijk om te zien, nu ik voor een tijd niet meer in de Maria Geboortekerk actief ben, dat we het samen dragen en God in ons vertrouwen heeft, van ons blijft houden als gemeenschap. Ieder van ons heeft daarin zijn eigen plaats. Soms kun je van plaats veranderen omdat je denkt dat God een andere taak voor je heeft. Zo heb ik mij ruim 30 jaar actief ingezet voor het pastoraat en heb ik ook hier met vreugde gewerkt. In mijn hart klinkt het verlangen om in het gebed dicht bij God te zijn. Het gebed ervaar ik als de kurk waarop al onze activiteiten drijven. Het gebed houdt ons geestelijk vitaal en geïnspireerd, zodat we bezielt blijven.

Ik denk wel eens aan Theresia van Lisieux, patrones van de missie die toch haar hele leven in een biddend klooster is gebleven. Ze heeft ervaren dat de kerk een liefdevol hart nodig heeft om alles in beweging te zetten. Een hart dat klopt en dat aan alle leden van de kerk zijn kracht geeft, ieder met zijn eigen roeping inspireert. Theresia is gegrepen door de ontmoeting met de liefdevolle God. Ze is missionair zoals ze zelf zegt: ‘Jezus liefhebben en Hem doen liefhebben’. Via Theresia zijn veel mensen aangetrokken tot God; missionair door aantrekking.

6 september 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Undercover

Enige tijd geleden is een Russisch spionnenechtpaar uitgeruild en terug naar Rusland gegaan, terwijl hun kinderen niet eens wisten hoe de vork aan de steel zat. Die ouders zijn heel goed in het leiden van een dubbelleven; een leven voor de buitenwereld, een leven voor binnenshuis en een leven waar zelfs de kinderen niets van mogen weten. Of je er gelukkig van wordt is maar de vraag en waarschijnlijk is het helemaal niet goed.

Veel Christenen zijn er minder goed in, maar de verleiding om dat te imiteren is er vaak wel. Dat de kinderen dan niet weten dat het gezin Christelijk is, dat gaat vaak wel wat ver, maar al bij het tweede Vaticaans Concilie merkten de concilievaders het probleem op dat we soms best goed kunnen worden in het leven in twee gescheiden werelden, waarin de ene niets van de andere af weet. Alsof we twee levens leiden, een katholiek leven, beperkt tot de kerk en andere katholieken, en een leven voor de rest van de wereld.

‘De scheiding, die bij velen aanwezig is, tussen het geloof, dat zij belijden, en hun dagelijks leven behoort tot de ergste dwalingen van onze tijd’ zegt het tweede Vaticaans Concilie ons. Best pittige woorden, maar het is wel logisch. Het geloof is niet iets wat je stiekem kunt doen. De relatie met Onze Lieve Heer houdt niet op bij de voordeur of de deur van je werk. Dat wil niet zeggen dat je daar de hele dag het Evangelie moet prediken, maar je geloof laat je nooit achter.

Geloven is een beetje als getrouwd zijn. Stel een man gaat de deur uit om de kinderen van school te halen, haalt zijn trouwring van zijn vinger, stopt die in zijn zak en zegt tegen zijn vrouw: “ik ben zo terug”. We voelen aan dat dat niet helemaal klopt. De getuigenis van je huwelijk kun je niet zomaar achterlaten, omdat het huwelijk daar te belangrijk voor is. Zo kun je jouw relatie met God ook niet zomaar achter de voordeur laten, omdat je relatie met God daar te belangrijk voor is.

30 augustus 2024

Pastor Nick Kersten

Onderweg….

De scholen zijn weer begonnen. We kijken terug op de vakantie, waarin we misschien zelf een reis gemaakt hebben. Wellicht komen onze kinderen naar huis met verhalen over hun vakantie, of horen we op een andere manier hun ervaringen.

We zien de borden op straat: “de scholen zijn weer begonnen”, zodat we rekening houden met de kinderen die onderweg zijn, en om ongelukken te voorkomen, want kinderen hebben nog niet alles door hoe het in het verkeer werkt.

Ikzelf heb mooie herinneringen aan de bedevaart met de KSN naar Lourdes. Met 31 studenten hebben we acht dagen een uitstekende tijd gehad. Wat mij heeft getroffen is hoe groot de onderlinge harmonie is; de sterke vriendschappen met elkaar, het zorgen voor elkaar, maar ook hoe we gelovig samen optrekken.

In een bedevaartplaats en zeker in Lourdes ervaar ik de wereldkerk. Je ziet er niet alleen Fransen maar ook Italianen, Spanjaarden en toen wij er waren ook een grote groep Engelsen. Op zondag hebben we in de grote Pius X-kerk, samen met 25.000 andere gelovigen, de Eucharistie gevierd. Maar ook hebben we samen met duizenden mensen uit alle landen de lichtprocessie gelopen, ieder met een kaarsje en een eigen intentie waarvoor wordt gebeden. Door het mooie weer was het mogelijk om ook in de natuur de Eucharistie te vieren. Natuurlijk was er ook de nodige ontspanning zoals bergbeklimmen en zwemmen.

Op bedevaart gaan versterkt je geloof en samen heb je een mooie tijd. Als jongere heb ik het geluk gehad om naar Rome te gaan en dat heeft een grote indruk op mij gemaakt. Wellicht mooi om zo’n reis cadeau te doen aan een jongere! De eeuwige stad, die een grote indruk maakt; daar kun je de wereldkerk ervaren. Daar kunnen we ons geloof vernieuwen bij de graven van de apostelen Petrus en Paulus en door de heilige deuren gaan om de grote basilieken te zien.

Het komende werkjaar 2025 is een Heilig Jaar. De Nederlandse bisschoppen nodigen ons uit om op pelgrimstocht naar Rome te gaan. De gezamenlijke Nederlandse bisdommen gaan in de meivakantie (eind april/begin mei) naar Rome.

23 augustus 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Vreemde kostgangers

“Onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers” is een bekende uitspraak die vaak waar is. Regelmatig gebruiken we hem om iemand aan te wijzen die wat bijzonder is. In eerste instantie klinkt dat heel negatief, maar het is gefundeerd op een goede houding. Het is onze Lieve Heer. En dat ‘ons’ is de hele groep. Want die zonderling is misschien een vreemde kostganger, maar stiekem zijn we allemaal op een bepaalde manier vreemde kostgangers. Toch delen we allemaal die Lieve Heer. Je broertje of zusje kan soms raar of vervelend zijn, het is toch je broertje of zusje en je deelt de liefde van dezelfde ouders.

Daarom is onze kerk veelkleurig. Je hoeft niet een bepaalde stijl of smaak te hebben. Je kunt van voetbal houden, je hoort erbij. Je kunt een intense interesse hebben in steekspelen uit de 14^e eeuw, je hoort erbij. Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent, want in het huis van God is plaats voor velen.

Sterker nog, meestal gaat het mis als je probeert iemand anders te zijn. Kun je echt God in je hart sluiten en Hem leren kennen als je altijd een acteur bent? Wie stel je dan voor aan God? Ontmoet hij dezelfde persoon binnen in je hart als hij je ontmoet in de kerkbanken of het dagelijks leven?

God wil met ieder van ons op weg. Je hoeft je dus niet voor te doen als iemand anders. Op de lange duur trapt niemand daar in en levert het je niets op. Het is een hele geruststelling dat je niet hoeft te doen alsof je de pastoor bent om contact te leggen met de gemeenschap die zich rond Christus verzamelt. Je mag God en Zijn kerk gewoon benaderen zoals je bent.

9 augustus 2024

Pastor Nick Kersten

In beweging

Misschien heeft u wel eens het volgende Italiaanse grapje gehoord.

Een Italiaanse moeder vraagt aan haar zoontje of hij iets op de markt wil kopen. Het is winter en het is koud. Haar zoontje gaat naar de markt en als hij terugkomt vraagt zij aan haar zoontje: “en heb je nog met iemand gesproken?”. En hij antwoordt: “nee dat kon niet, het was zo koud dat we onze handen in onze zakken moesten houden.”

We zijn gewend om ook met onze handen te spreken, zeker in Italië. Zelfs als we iemand aan de telefoon hebben, die ons niet kan zien, maken we bewegingen.

We gebruiken lichaamstaal en gebaren om kracht bij te zetten, of om iets wat we niet onder woorden kunnen brengen te uiten. Lichamelijk bewegen verrijkt onze emotionele betrokkenheid, onze gevoelservaring, want bij onze geloofsbeleving gaat het om ‘heel de mens’. Deelnemen aan de liturgie vraagt van elke kerkganger actieve deelname. We zijn niet alleen geestelijk aanwezig, maar ook lichamelijk. In de H. Mis doen we dat op bepaalde momenten. De vorige keer heb ik iets geschreven over het maken van het kruisteken, een handgebaar. Maar we maken meer gebaren of drukken door een houding iets uit en het ondersteunt het vieren van ons geloof. Er zijn enkele principes: staan staat voor eerbied. Het is de eigenlijke gebedshouding, omdat Christus is opgestaan uit het graf. Zitten is een ontspannen houding en vooral bedoeld om te luisteren. En met knielen drukken we eenvoud en nederigheid ten opzichte van God uit.

Staan

Opstaan voor iemand is een teken van eerbied. We doen het om te benadrukken dat we iets belangrijk vinden. Staan vergt, in tegenstelling tot zitten, enige moeite en is op die manier een houding van respect, de moeite waard om voor op te staan. Als iemand in je huis komt ga je meestal staan om die persoon te begroeten. We gaan recht staan bij het binnenkomen en naar buitengaan van de priester. Uiteraard omdat hij de rol van Christus op dat moment vervuld. (Zoals Christus ook aanwezig is op andere wijzen in de liturgie). We blijven staan bij de schuldbelijdenis en het Gloria tot en met het openingsgebed en gaan dan zitten bij de eerste lezing. Verder staan we recht bij het Gloria, een lofzang op de Drie-ene God. We staan tijdens het evangelie, omdat Jezus zelf aan het woord komt, het Woord van God. Het is ook een uitdrukking van de verrijzenis, Jezus staat op uit de dood, dat we in het evangelie horen. Ook staan we tijdens het Credo, het belijden van ons geloof in God. We kennen onze manier van zeggen: “daar staan we voor”; dat geldt zeker voor ons geloof in God. En als we horen “verheft uw hart”, zit al in de tekst de oproep om te staan.

28 juni 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Mag ik mij even voorstellen

Met ingang van 1 juni 2024 is pater Jesús Baena scj benoemd in onze Stefanusparochie en in onderstaand bericht stelt hij zich aan ons voor.

Mijn naam is Jesús Baena, en ik kom uit Spanje. Ik behoor tot de congregatie van de Priesters van het Heilig Hart van Jezus (SCJ), een congregatie die al meer dan honderd jaar in Nederland aanwezig is. De leden van de Nederlandse tak van deze congregatie zijn nu allemaal tamelijk oud. Ze leven in bejaarden- annex verzorgingstehuizen. Velen hebben zich erop ingesteld, ook gezien de sterke ontkerkelijking in Nederland, dat hun taak langzaam zal verdwijnen en ze hebben daar vrede mee.

Maar anderen denken: waarom gaan we niet proberen onze aanwezigheid in Nederland voort te zetten, met paters van onze congregatie die van elders komen? Daarom ben ik naar Nederland gekomen om mijn medepaters tijdens hun laatste levensjaren te ondersteunen en om te kijken of ik iets kan bijdragen aan de voortzetting van onze congregatie en de kerk in Nederland, hier in Nijmegen.

Aardig om nog te vertellen is dat ik, voordat ik naar Nederland kwam, elf jaar in India heb geleefd en gewerkt. Ik heb daar prachtige ervaringen opgedaan en soms ook moeilijke dingen meegemaakt. Sinds drie jaar ben ik nu hier, weer in een totaal andere wereld, maar ik kom hier met dezelfde grondhouding: ik probeer een open mind te houden en ik wil graag blijven leren.

21 juni 2024

Pater Jesús Baena scj

Tijd en plaats

Soms hoor ik mensen zeggen dat ze niet naar de Kerk hoeven te gaan. Dat ze ook aan God kunnen denken in een bos, of kunnen bidden wanneer het hen zelf uitkomt. Vaak blijkt, wanneer je wat doorvraagt, dat ze dat eigenlijk ook niet regelmatig doen, of überhaupt helemaal niet doen. Het lijkt er vooral op dat ze zich tegenover mij willen verantwoorden waarom ze vinden dat ze niet naar de Kerk hoeven te komen.

Dat is toch niet meer van deze tijd? Ik kan elk moment van de dag overal mijn boodschappen bestellen en laten thuisbezorgen wanneer ik dat wil; 24 uur per dag, 7 dagen in de week ligt de wereld aan mijn voeten! Zodra ik het gevoel heb iets te willen, dan kan ik het krijgen.

Toch is juist het feit dat we op zondag op een bepaalde tijd in de kerk moeten zijn van grote waarde. Het regelt ons leven, zodat we niet alleen maar tijdsblokken invullen op een manier die ook anders kan. We zijn dan niet alleen bezig om te krijgen waar we zin in hebben, we hebben een ontmoeting. Wanneer je er twee uur later bent, dan is er geen ontmoeting.

Het is als met een vriend. Vrienden moet je soms zien. Een vriendschap is meer dan alleen nemen, of alleen aan iemand denken wanneer het jou goed uitkomt. Je maakt afspraken om in elkaars aanwezigheid te zijn. Dat is teamwork. Je maakt afspraken, misschien heb je zelfs een patroon en dan kun je toeleven naar die ontmoeting.

Tijd en plaats zijn er niet om ons te plagen. Ze zijn er om ons te helpen die vriendschapsband met God te onderhouden en ruimte te geven voor de ontmoeting met God. Daar mogen we dankbaar voor zijn, zelfs als dat betekent dat we soms vroeger moeten opstaan dan we zouden willen.

14 juni 2024

Pastor Nick Kersten

Ons lichaam doet mee

Ons lichaam doet mee in de ontmoeting met elkaar en met God.

Lichaamstaal is populair. Het is een eerlijke uitdrukking van wie we zijn of wat we ervaren. We drukken er iets mee uit. Een hand geven, een kus, een lichamelijke uiting van respect en genegenheid.

Dat geldt ook als we ons geloof vieren. Sommigen houden de hand open, opgeheven om iets te ontvangen of Gods grootheid uit te drukken. In de liturgie worden niet alleen de oren, mond en het verstand aangesproken, liturgie is een gebeuren waarin we met onze hele persoon meedoen. Jezus is mens geworden, Hij heeft met zijn lichaam onder ons geleefd. Ons lichaam kan ons helpen bij ons geloof. Je zou kunnen zeggen; je lichaam bidt mee.

Dat begint al, wanneer we de kerk binnenkomen. We maken een kruisteken met het water dat zich dichtbij de ingang bevindt. Het helpt ons eraan herinneren dat we gedoopt zijn: in de Naam van de Vader de Zoon en de Heilige Geest. Het kruisteken is het bekendste teken op aarde; mooi dat het een christelijk teken is. Christus stierf aan het kruis en wij brengen dat telkens in herinnering door het kruisteken met onze rechterhand over ons lichaam te maken. Het kruisteken is ook de kortste samenvatting van ons geloof. Elke gebed en elke Mis begint een eindigt met een kruisteken. Het is ook om een onderscheid te maken met datgene waar je daarvoor mee bezig was. Het is het teken van ons vertrouwen in God. Bij ons is het de gewoonte om eerst het voorhoofd aan te raken, dan de borst en vervolgens de linker- en rechterschouder. (In de oosters-orthodoxe kerken is het echter de gewoonte om eerst de rechter- en dan pas de linkerschouder aan te raken).

Wanneer het evangelie wordt voorgelezen is het mogelijk om een kruisje te maken over je voorhoofd, je lippen en je hart. En diegene die voorleest maakt ook een kruis over het evangelieboek. Het teken op het voorhoofd, lippen en hart is een gebaar dat meer dan 1000 jaar oud is en drukt uit dat we het woord van God aanvaarden met ons verstand, het vertellen met onze mond en trouw bewaren in ons hart.

7 juni 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Trust Fall

Wanneer je genoeg teambuildingbijeenkomsten hebt meegemaakt, of genoeg televisie hebt gekeken, heb je natuurlijk ooit een trust fall gezien. Of erger nog, er een meegemaakt. Iemand moet zich achterover laten vallen in het volle vertrouwen dat zijn teamleden voorkomen dat hij op de grond valt. Ik heb nog nooit iemand gehoord die enthousiast werd van deze oefening, maar dat kan aan mij liggen.

Zo’n oefening vergt veel vertrouwen, want je ziet niet of je daadwerkelijk wordt opgevangen. Je vertrouwt volledig op je teamgenoten en hun goede wil. Wanneer je dat vertrouwen kunt opbrengen, dan is de teamband sterker geworden. Nu is dat zoiets als het Allerheiligste Sacrament.

Op Sacramentsdag, Corpus Christi, vieren we dat God zichzelf aan ons geeft in het Allerheiligste Sacrament. Dat zie je niet direct. Het Sacrament ziet er nog steeds uit als brood en wijn. Ik heb ooit gehoord dat het sacrament naar goede werken zou smaken, maar mijn smaakpapillen zijn duidelijk niet genoeg geheiligd om dat onderscheid te proeven. Dat lukt eigenlijk niemand, althans meestal niet.

Hoewel het Sacrament een groot geschenk is, vergt het ook een groot vertrouwen. Het Sacrament geeft ons genade, het versterkt onze band met Christus, maar we moeten er wel op vertrouwen dat het Sacrament echt de Werkelijke Tegenwoordigheid is. We mogen daarop vertrouwen.

Soms vertrouwen mensen daar te weinig op. Bij tijd en wijle heeft Onze Lieve Heer de neiging dan wat van zich te laten horen, om te laten zien dat het echt zo is. Zo herinnert in ons bisdom de Heilig Bloedprocessie in Boxtel aan het moment dat de priester Eligius van den Aker miswijn knoeide dat op het corporale bloed bleek te zijn geworden. Onze aanstaande Nieuwe Heilige Carlo Acutis heeft zelfs een hele website met wonderen van het Sacrament gemaakt.

Het vertrouwen in de Werkelijke Tegenwoordigheid van Christus in het Sacrament is soms veel gevraagd. Als we ons aan het mysterie overgeven en de genade haar werk laten doen, dan zullen we ervaren dat het echt zo is, zelfs als we het misschien niet proeven.

31 mei 2024

Pastor Nick Kersten

Pinksteren en verder

Het feest van Pinksteren zit nog vers in ons geheugen, het is de bekroning van de Paastijd. Met Pinksteren hebben acht kinderen het Heilig Vormsel ontvangen. Daarnaast zijn er ook twee volwassenen gevormd één in de Sint Jan en één in de Maria Geboortekerk.

Pinksteren heeft helaas niet een octaaf, waarin we een aantal dagen het feest van de Heilige Geest vieren. En dat is jammer, want de Heilige Geest kan ons heel veel geven. Maar we hebben nog een ander feest namelijk dat van de Heilige Drievuldigheid, waar uiteraard de Heilige Geest één van de drie personen is die onze aandacht vraagt. De Heilige Geest die we wat moeilijker kunnen voorstellen dan Jezus, maar die ons wel veel geeft. Hij geeft ons kracht, wijsheid en enthousiasme. Hij zorgt ervoor dat we God makkelijker kunnen ervaren, dat we in verbinding kunnen staan met God en met de mensen om ons heen. De Geest die ons tot een gemeenschap maakt en ons met elkaar verbindt.

Maria verwelkomen

Maria is overschaduwd door de Heilige Geest. Er is aan niemand zoveel genade gegeven als aan Maria. Ze is voor ons een voorbeeld van geloof, ze neemt ons bij de hand en leert ons vertrouwen te hebben in Christus, en met een moederlijke liefde te leven. We bidden juist in de mei maand niet alleen tot Maria, maar ook met Maria. Ze is bij ons met een hemelse glimlach, waarin ze Gods liefde concreet maakt. Ik vind het bijbel gedeelde altijd mooi waar Maria trouw blijft aan Jezus ook onder het kruis, samen met Johannes, de leerling die Jezus liefheeft. In het Johannes evangelie staat niet de naam van die leerling bij. We mogen dat zien als: wij zijn allemaal door de Heer geroepen, gekozen om zijn geliefde leerling te zijn. Jezus geeft dus Maria aan ons allemaal als moeder. Zoals in het evangelie staat: ‘vanaf dat moment nam de leerling haar bij zich in huis’. Dat gaat dieper dan dat Maria op dat moment bij Johannes introk. Nee, wij mogen Maria opnemen in het huis van ons geloofsleven, in het huis van ons gebed. Daar heeft zij een plaats. Daar mag zij wonen. We mogen haar daar verwelkomen.

24 mei 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

De Heilige Geest

Met Pinksteren vieren we dat de Heilige Geest aan de apostelen is gegeven, maar zeker ook dat de Heilige Geest aan ons is gegeven. Traditioneel zien we Pinksteren ook als de geboorte van de Kerk, dus het is ook nog eens een verjaardag. Een dag met veel om te vieren dus. De Heilige Geest is gegeven aan de Kerk om haar te leiden en op weg te helpen. In het Bijbelboek handelingen gebeurt dat heel indrukwekkend met wonderen en vurige tongen, mensen die plotseling alle talen kunnen spreken. Dat is één aspect van de Heilige Geest, maar meestal werkt de Geest subtieler. God is een God die meestal in het diepste van ons hart spreekt. Luisteren naar die bron in het diepste van ons hart die zachtjes opborrelt, is best lastig. De Heilige Geest wordt in het Hebreeuws soms met het woord ruach aangeduid. Ruach betekend zoiets als adem. Als je naar je adem probeert te luisteren en op je adem let, dan kan zal je snel opvallen dat je niet tegelijk naar muziek kunt luisteren. Met muziek hoor je je adem niet meer. Je adem in de gaten ouden terwijl je een film kijkt? Vergeet het maar. Je ademhaling volgen en in je hoofd je boodschappenlijstje maken? Dat lukt ook niet. De Heilige Geest leidt, maar naar Hem luisteren is nog een kunst. Een kunst die wat oefening nodig heeft. Maar al te gemakkelijk worden we afgeleid door dingen in de wereld. Onze verlangens, of reclame, de lekkere en leuke dingen van de wereld of juist de zorgen van de wereld. Allemaal dingen die we misschien kunnen misverstaan voor de Heilige Geest of die ons van de Heilige Geest afhouden. De Heilige Geest is ons allemaal gegeven. Met Pinksteren worden we in het bijzonder uitgenodigd om Hem beter te leren kennen en naar hem te luisteren. Dat is een fijne uitnodiging en een goed excuus om een keer bij Hem op bezoek te gaan in de stilte van ons hart.

17 mei 2024

Pastor Nick Kersten

Wat gebeurt er tussen Hemelvaart en Pinksteren?

De leerlingen hebben na de verrijzenis van Jezus Hem een heel aantal keren in hun midden gehad. Jezus heeft hen bemoedigd en laten zien dat Hij op Goede Vrijdag niet is dood gebleven, maar nieuw leven heeft gekregen. Velen hebben Jezus bij zijn lijden en sterven in de steek gelaten. Toch is Jezus na zijn lijden en verrijzen niet direct de glorie bij zijn hemelse Vader ingegaan. Uit liefde voor ons is Hij nog 40 dagen tot aan Hemelvaart bij ons gebleven om ons te overtuigen van zijn verrijzenis. Na Hemelvaart gebeuren er drie dingen.

Het eerste wat gebeurt, is dat de leerlingen eensgezind met de vrouwen bidden. Jezus heeft de belofte gedaan dat zij met kracht zouden worden toegerust. De Geest die wij met Pinksteren vieren heeft dus alles met kracht te maken. Wij weten dat er negen dagen zijn tussen Hemelvaart en Pinksteren, maar voor de apostelen en de leerlingen is dat onbekend. Zij hebben in afwachting gebeden. In Handelingen 1,15 staat. “Er was een groep van ongeveer 120 personen bijeen”. (10 x 12 personen)

Het tweede is dat Judas niet meer bij hen is. Om weer op het getal 12 te komen zijn er twee kandidaten. Het moest iemand zijn die al bij de apostelen was vanaf het moment dat Jezus werd gedoopt door Johannes de Doper, tot het moment dat Jezus naar de hemel ging. Hij kan een getuige zijn van zijn verrijzenis. En om de juiste persoon te kiezen wordt er opnieuw gebeden. Matthias maakt de groep van 12 compleet. (Handelingen 1).

Het derde is de voorbereiding op het (joodse) Pinksterfeest. Sjavoeot is het joodse Pinksterfeest dat zeven weken na Pesach wordt gevierd: Sjavoeot de vijftigste Pesach-dag. Het herinnert aan het geschenk van de Tora. Op de vijftigste dag na de Exodus uit Egypte schonk God aan Mozes de twee stenen platen met de Tien Geboden erop. Deze Tien Geboden staan symbool voor de gehele Tora: de Wet van Mozes.

Daarnaast wordt er gedankt voor de eerste oogst. Pesach, het joodse Paasfeest duurt vijftig dagen. De boeren brengen de eerste oogst naar de tempel: de centrale aanbiddingsplaats van God. Het is een pelgrimsfeest. Voor dit joodse feest waren dus veel mensen in Jerusalem die door de apostelen worden toegesproken in vele talen.De komst van de Heilige Geest, het aanwijzen van Matthias en de voorbereiding op het (joodse) Pinksterfeest vindt plaats door gebed.

Zo kunnen ook wij bidden om de komst van de Heilige Geest in onze eigen leven en voor de hele kerk. Wij vragen: kom Heilige Geest zodat wij kracht, vurigheid en de gaven van de Heilige Geest mogen ontvangen.

10 mei 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Stilte

Deze week waren er veel zonnige dagen. Je wordt er meteen vrolijk van. Misschien heb je ook wel een wandeling gemaakt. Het lijkt wel alsof alles en iedereen vrolijk is buiten. Wanneer je goed luistert kun je de hele dag door vrolijk gekwetter van vogels horen.

Daar moet je wel goed voor luisteren, want het geluid van vogels kan gemakkelijk worden overstemd. Een luide auto of een goed gesprek en je hoort de vogels al niet meer. Het gezang van vogels is een schoonheid waar je ruimte voor moet maken. Je moet de gelegenheid creëren om ervan te genieten.

Zo is het ook een beetje met God. Naar God luisteren en met God spreken gaat het beste in de stilte. God is een fluisterende stem in het briesje, niet de donderende storm. Daarom is de eucharistische aanbidding voor veel mensen zo belangrijk. Simpelweg in stilte bij God zitten. Daarom staan monniken in het midden van de nacht op om te bidden; midden in de nacht is het stil. Daarom proberen mensen in kerkgebouwen te bidden, want binnen in de kerk proberen we de hectiek van de wereld buiten even te laten voor wat het is.

De stilte vraagt ons om ruimte te creëren en los te laten, maar we krijgen er veel voor terug. We mogen dieper met God spreken en Zijn gefluister horen. Zonder de stilte missen we iets, zoals we in een bos zonder stilte het gefluit van vogels missen.

3 mei 2024

Pastor Nick Kersten

Op weg naar verwondering

Als je een pasgeboren kindje ziet dan blijf je ernaar kijken. Het wonder dat ons geschonken wordt, het nieuwe leven geeft vreugde. Het laat zich moeilijk in woorden vangen, het is een ervaring van verwondering.

Zo staan we vol verwachting open voor Pinksteren, de geboorte van de kerk, de vreugde dat God van ons houdt.

Zoals de geboorte van een kindje iets met je doet wat moeilijk te definiëren is maar wat je ervaart, zo is ook de Heilige Geest. Je zou de ongelovigen (of gelovigen) iets willen laten ervaren van wie de Heilige Geest is. Daar zit zoveel verwondering en schoonheid in. Zonder de Heilige Geest was de Kerk niet ontstaan, is er in de Kerk geen liefde, geen verbondenheid met God of met elkaar. Wat dan overblijft is een kale organisatie, die net als zoveel organisaties vaak wat bureaucratisch en afstandelijk aandoet. De Heilige Geest bouwt de Kerk op en brengt haar steeds in beweging en geeft ons inzicht en kracht. Hij roept mensen in zijn dienst. De Heilige Geest gaat naar het hart. Zoals de liefde naar het hart gaat. God woont in ons via de Heilige Geest. Alle volken kunnen elkaar in die liefdestaal verstaan.

Het is de Heilige Geest die ons bezielt. Zonder de bezieling, blijft alleen het lichaam over. Een ontzield lichaam noemen we ook wel ‘stoffelijk overschot’; dat wat overblijft nadat de ziel, het leven er uit is. Het leven wordt ons door de Heilige Geest geschonken. Hij geeft de bezieling. God schenkt ons de Heilige Geest die het leven in ons bestaan inademt, ons helpt en ons bijstaat.

Maar…..

Soms ervaar je ook andere dingen: de Kerk met zijn tekorten. Onze Kerk is een Kerk waar mensen fouten maken, dat zien we maar al te vaak, bij anderen maar ook bij ons zelf. Daardoor wordt iets verduisterd van de Heilige Geest. De kunst is om open te staan voor God. Hij wil ons het goede geven en ons omvormen zodat we meer beantwoorden aan het grote ideaal.

Voorbeelden daarvan zijn de vele heiligen en anderen die een goed leven geleid hebben. Bij hen zien we dat de Heilige Geest, die in de sacramenten werkt, en de Heilige Schrift van ‘dode letters’ tot leven wekt. Ze hebben gezien wat anderen

nodig hebben en zo ontstaat “kerkgemeenschap”. Zo kunnen we groeien in liefde en waarheid en blijven we ons verwonderen wat God met ons doet.

26 april 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Hardop lezen

Laatst las ik een stukje uit het boek handelingen over Filippus en de Ethiopische eunuch (Hand. 8,26-40). Er viel mij iets op. Filippus liep naast de reiswagen en hoorde hem de profeet Jesaja lezen. Wij zijn gewend om in stilte te lezen, de woorden hebben een plek in ons hoofd, maar heel lang in de geschiedenis van de mensheid was dat niet het geval. Lezen deed je hardop, altijd, ook als je alleen was. Dat was nu eenmaal hoe mensen leerden lezen en wat ze deden.

Maar het leert ons dus ook iets over de Bijbel. Gods woord wordt in de eerste plaats gehoord. Mensen lezen en andere mensen luisteren. Het betekent ook dat het tot je nemen van Gods woord altijd een getuigenis is. Je leest, dus mensen kunnen horen wat je leest. Als je de hele dag matige doktersromannetjes leest, dan hoort de hele goegemeente dat. Als je de hele dag de Bijbel leest, dan horen mensen dat ook.

De Bijbel is dan niet iets dat je bezit, een boekje dat ik heb en waar ik in mijn eentje mee kan omgaan. Als je leest, dan horen mensen dat. Ze kunnen geïnspireerd raken of, zoals Filippus, je helpen om iets beter te begrijpen. De Bijbel is niet alleen een tekst voor jou, maar voor de hele gemeenschap. Daarom lezen we de Bijbel ook voor in de gemeenschap en geven we niet iedereen een paar minuten in stilte om het evangelie te lezen. We luisteren er samen naar.

We hoeven natuurlijk niet hardop te gaan lezen. Juist in stilte overwegen wat we hebben gehoord en ontvangen is belangrijk en voedt ons hart. Aan de andere kant is het delen van wat we hebben gehoord met anderen, om hen op weg te helpen en om zelf te worden geholpen, een Christelijke opdracht.

19 april 2024

Pastor Nick Kersten

Jubeljaar

Paus Franciscus heeft aangekondigd dat 2025 wordt gevierd als een ‘Heilig Jaar.’ We hebben afgelopen week daarvoor flyers gekregen: biddend onderweg naar verzoening en hoop. Als pelgrims willen we biddend onderweg zijn naar dit heilig jaar. In ons gebed vieren we de onvoorwaardelijke liefde van God voor ons.

Het is de traditie eens in de vijfentwintig jaar een jubeljaar te vieren. Het laatste jubeljaar was het jaar 2000. Het voorbereidingsjaar 2024 staat in het teken van het gebed. De komende maanden leiden ons naar de opening van de Heilige Deur, waarmee we het jubileum beginnen.

Ook onze missionaire activiteiten om de liefde van God kenbaar te maken aan diegenen die God nog niet kennen begint bij het gebed. Het is daarom dat Theresia van Lisieux, die vooral een biddend leven heeft geleid in het Karmelklooster, uitgeroepen is tot patrones van de missie.

We zijn een pelgrimerende en missionaire kerk op weg naar de ander. We zijn biddend onderweg. Het jubeljaar is ook bedoeld om gekwetste relaties te herstellen. Ieder van ons heeft wel iets in het leven meegemaakt wat niet zo gehoopt of bedoeld is. Daarom is het belangrijk om tot verzoening te komen met elkaar en met God. Onze paus raadt daarbij speciaal het sacrament van boete en verzoening aan. In dit sacrament ervaar je dat Jezus de zorg en pijn meedraagt en de last van je schouders neemt.

Bidden verandert de wereld. We betrekken God in ons dagelijks leven en in het wereldgebeuren. Gebed is een geweldige kracht. Door te bidden hebben we deel aan Gods almacht. God laat zich niet gewoon maar vragen om in te grijpen. Hij is niet diegene als een toverstaf alles verandert, nee, hij wil dat we meewerken, meewerken met de genade. Door het gebed wil Hij ons de waardigheid van het ‘medeauteurschap’ verlenen. Het is werk van God en werk van ons. We krijgen de kracht, het inzicht van God. Ook sterkt Hij ons in verbondenheid met elkaar en met Hem via het gebed.

Soms zijn wij niet in staat om een verandering te brengen, bijvoorbeeld de oorlogen die op verschillende plaatsen woeden.

Soms horen wij van mensen in onze eigen omgeving die het moeilijk hebben. Die problemen kunnen we niet altijd zelf oplossen, soms kunnen we meehelpen, maar niet altijd. Wat we kunnen doen is ervoor bidden.

Juist nu even tijd vrijmaken om te bidden voor die mensen of situaties die daarom vragen……..

12 april 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Samen vieren

We zitten eindelijk in de Paastijd, de tijd waar we allemaal lang naartoe hebben geleefd. De goede week is een drukke periode vol met liturgische plechtigheden, maar behalve de diepe geloofswaarheden is er iets anders dat dan opvalt: de saamhorigheid.

Eén Christen is geen Christen. Dat blijkt ook uit alle bijzonderheden in het triduüm. Kun je je eigen voeten wassen? Een priester zonder iemand om de voeten te wassen, is bijzonder. Mensen die klaar zitten zonder dat iemand hen de voeten wast, zitten er ook maar wat ongemakkelijk bij. En kun je jezelf dopen? Dat zou raar zijn. Maar water gieten, zonder dat er iemand is om gedoopt te worden is ook raar. Geloven doe je samen, vieren doe je samen, je bent dienstbaar aan elkaar.

De leerlingen gingen na Pasen ook niet alleen verder. Ze gingen verder als gemeenschap. Allemaal naar hun eigen plek en op hun eigen manier, maar in verbondenheid en overleg met elkaar. Geen enkele leerling besloot zijn eigen ding te gaan doen, ze deelden en verkondigden allemaal hetzelfde geloof.

Datzelfde geloof hebben we deze dagen mogen beleven en vieren. Velen van ons hebben zich achter of voor de schermen ingezet om mooie vieringen te verzorgen. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Zelfs de krant heeft over ons geschreven. We werken hard om de kerk van Christus te zijn, om het lichaam van Christus te zijn. Dat mag gezien worden en dat is gezien.

5 april 2024

Pastor Nick Kersten

Hoe kunnen we een meer synodale en missionaire Kerk zijn deel 2

Paus Franciscus heeft het synodaal proces gestart. Ook wij zijn uitgenodigd daaraan deel te nemen. Dat doen we doen op zondag 7 april aansluitend aan de eucharistie van 10.30 uur in de pastorie. Het is ook mogelijk om per mail te reageren. Uw tekst mag niet langer zijn dan maximaal 100 woorden.

Een synodaal gesprek is gebaat bij ontvankelijkheid, we proberen goed naar elkaar te luisteren. Het is geen debat waarbij we willen bewijzen wie gelijk of ongelijk heeft. Dit is geen discussie, maar het delen met de groep van wat u raakt in de ervaringen van anderen. We proberen te ontdekken wat de Heilige Geest ons te zeggen heeft, en wat wij elkaar vanuit die ervaring te vertellen hebben. Gebed en stilte zijn nodig in dit proces van onderscheiding.

De vragen zijn richtvragen waaruit je kunt kiezen.

Van de vier te bespreken thema’s stonden thema 1 en 2 in de vorige weekendbrief

Deelname aan een verwelkomende Kerk;

Vragen voor het synodale gesprek:

Ronde 1: Wat zijn mijn eigen ervaringen met een verwelkomende Kerk?

▪ Voelt u zich welkom in de Kerk?

▪ Heeft u zich wel eens niet welkom gevoeld in de Kerk?

▪ Heeft de aanwezigheid van verschillende culturen of visies op de

samenleving uw lokale geloofsgemeenschap beïnvloed?

Ronde 2: Wat raakt mij in de verhalen van anderen?

Ronde 3: Welke volgende stap(pen) zouden we kunnen nemen om een (meer) verwelkomende Kerk te worden?

▪ Hoe kunnen we als Kerk actief bijdragen aan onze missie door op een positieve

manier aanwezig en behulpzaam te zijn in de samenleving?

▪ Hoe bouwen we bruggen en bevorderen we onderling begrip? Hoe zorgen we

dat we zelf blijven luisteren en leren?

▪ Als mensen in een gemeenschap het oneens zijn, hoe kunnen we dan proberen

om weer samen te komen en vrede te vinden?

▪ Hoe kan onze parochie meer aandacht besteden aan de oproep tot

rechtvaardigheid voor alle mensen in onze Kerk en bredere samenleving?

Vrouwen in het leven en de zending van de Kerk.

Vragen voor het synodale gesprek:

Ronde 1: Wat zijn mijn ervaringen met de positie en rol van vrouwen in de Kerk?

▪ Hoe ziet u uw roeping in de Kerk?

▪ Voelt u zich erkend in uw roeping?

▪ Heb je persoonlijk negatieve ervaringen met klerikalisme of overheersend gedrag

door gewijde bedienaren of medegelovigen in de Kerk?

Ronde 2: Wat raakt mij in de verhalen van anderen?

Ronde 3: Welke volgende stap(pen) zouden we kunnen nemen om meer ruimte te geven aan de positie van de vrouw in de Kerk en deze te versterken?

▪ Hoe kan onze geloofsgemeenschap leren om beter te luisteren naar de inbreng

van vrouwen en hen daarin beter te begrijpen? Hoe kan de samenwerking met

vrouwen versterkt worden en hun talenten beter ingezet worden?

▪ Wat is volgens u nodig om vrouwen op gelijkwaardige voet met mannen

verantwoordelijk te maken in en voor de Kerk?

29 maart 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Hoe kunnen we een meer synodale en missionaire Kerk zijn deel 1

De vragen zijn richtvragen waaruit je kunt kiezen.

Er zijn vier thema’s te bespreken. Thema’s 3 en 4 komen volgende week aan bod.

1. Verdieping van ons gedoopt-zijn als basis voor ons Kerk-zijn;

Vragen voor het synodale gesprek:

Ronde 1: Welke rol speelt mijn doopsel in mijn betrokkenheid bij de Kerk?

▪ Hoe zorgt uw geloofsgemeenschap ervoor dat het vieren van de sacramenten van het doopsel en het

vormsel momenten worden van samen op weg gaan met de Heer?

▪ Hoe spreken en denken we samen over onze eigen roeping als gedoopten binnen de

geloofsgemeenschap en in de wereld?

▪ Op welke manieren wordt uw parochie verrijkt door de mensen die zijn toegetreden tot de Kerk?

Ronde 2: Wat raakt mij in de verhalen van anderen?

Ronde 3: Welke volgende stap(pen) zouden we kunnen nemen om een meer

synodale en missionaire Kerk te worden?

▪ Hoe helpt het samen vieren van de eucharistie u en uw parochie om steeds meer leerlingen van Jezus

te worden in onze gemeenschap?

▪ Op welke manieren kunnen we het gemeenschappelijk gebed uitbreiden buiten de viering van de

eucharistie? En wat kunt u daar aan bijdragen?

2. Vorming in een missionaire Kerk;

Vragen voor het synodale gesprek:

Ronde 1: Wat zijn mijn eigen ervaringen met de missionaire Kerk?

▪ Bent u ooit betrokken geweest bij het voorbereiden van (jonge) mensen op het ontvangen van de

sacramenten; welke zegeningen en vreugde heeft u mogen ervaren door dit dienstwerk?

▪ Wat zijn de mooie kanten van een katholiek gezins- en familieleven? Welke uitdagingen en welke

zorgen komt u tegen als katholiek gezin?

▪ Wat zijn uw ervaringen met de Kerk als een “missie”, of een Kerk die met vreugde probeert missionair

te zijn?

▪ Hoe inspireert uw geloof u om zich in te zetten in de samenleving?

Ronde 2: Wat raakt mij in de verhalen van anderen?

Ronde 3: Welke volgende stap(pen) zouden we kunnen nemen om een

missionaire Kerk te worden?

▪ Hoe kunnen we als plaatselijke geloofsgemeenschap het geloofsideaal van een Kerk met een missie

in onze eigen omgeving waarmaken?

▪ Hoe kunnen we beter luisteren naar groepen die vaak niet genoeg gehoord worden?

▪ Hoe kunnen we de creativiteit, talenten en charisma’s, die aanwezig zijn in het Volk van God, tot bloei

laten komen voor onze gezamenlijke opdracht om het Evangelie te verkondigen in woord en daad?

22 maart 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Ufo’s en andere onverklaarbare gekkigheden

Ufo’s, het monster van Loch Ness en nog meer bijzondere verschijningen: sommige mensen zijn er helemaal door geobsedeerd. Ze zijn gegrepen door het mysterie. Schijnbaar is er iets dat ze niet begrijpen en niet helemaal kunnen begrijpen. Een heel leven lang kan iemand zich met zo’n onverklaarbare gekkigheid bezig houden zonder de waarheid helemaal te openbaren. Het mysterie blijft, maar ook een conclusie: de wereld is groter en mysterieuzer dan ik kan begrijpen en verklaren.

Het universum is meer dan een verzameling stof, gebundeld in planeten en kometen, waarvan men de beweging kan berekenen in indrukwekkende wiskundige formules. Het universum is een mysterie, een glimp van de oneindig grote en liefhebbende God. Stiekem is het universum een mysterie en is ons hele bestaan een mysterie.

Volgens mij is de paus nog niet op jacht gegaan naar het monster van Loch Ness of naar vliegende schotels, maar hij deelt wel dezelfde blik van verwondering als hij naar de wereld kijkt. Als Christenen zien we in de wereld een wonder waarachter zoveel meer schuilgaat dan alleen atomen en natuurwetten. De schepping is als een schilderij. Het is kunst waar soms een knipoog in zit, waarin ons eigen verhaal een plek mag vinden.

Het mysterie van de schepping mogen we blijven ontdekken. En wat we daarin zullen aantreffen is beter en spannender dan marsmannetjes, het is de vinger van God. Dat is een mysterie wat ons eeuwig bezig kan houden.

15 maart 2024

Pastor Nick Kersten

Moedig verder

De 40-dagentijd beginnen we meestal met goede voornemens om iets niet meer te doen wat negatief is, om zo het positieve meer ruimte en kracht te geven. Het lastige daarvan is dat we na een tijdje vermoeid worden. Na een paar weken gaan de energie en de goede wil eruit. Het wordt verleidelijk om uitzonderingen te maken, en dan komt het oude patroon weer terug. Wat we dan nodig hebben is opnieuw de waarde te zien welke we aan het begin voor ogen hadden. De kunst is om moedig met nieuwe energie verder te gaan. Maar hoe? Om je te helpen dit doel vol te houden, is een plan nodig.

Ik geef twee concrete voorbeelden.

1. Het gebruik van social media minderen

De volgende vragen kunnen je hierbij helpen. Wat ga je doen met de tijd die je overhoudt? Beloof jezelf iets wat je altijd al hebt gewild, maar waar je nu niet aan toe komt. Ga iets samen met je gezin of vrienden doen; dat versterkt de onderlinge band en je krijgt daar veel voor terug. De vrijgekomen tijd kun je (voor een deel) aan God teruggeven. Dat versterkt jouw relatie met God. Wanneer je zelf minder op het ‘scherm’ zit, zullen je kinderen ook minder gamen. Je slaapt beter en je voelt je vitaler wanneer je in de avond geen scherm gebruikt. Minder gamen en minder social media betekenen minder afleiding. Je kunt dan creatiever worden.

2. Niet roddelen maar opbouwend spreken over anderen

Wat heeft deze tip met de vastentijd te maken? Roddelen is vaak iets wat onwaar is zeggen, of iemand naar beneden halen. Het kan makkelijk tot ruzie leiden.

Roddelaars maken zelfs de beste vriendschappen kapot. Iets onaardigs over iemand zeggen is er eerder uit dan je verwacht. Het zit in je hoofd ook zonder dat je het uitspreekt. Dit patroon aanpakken maakt je minder negatief naar de ander. Je kunt jezelf de vraag stellen: wanneer een ander zo over mij praat of denkt, hoe voelt dat bij mij? Je naaste lief hebben als jezelf geldt zeker in de 40-dagentijd. God houdt van jou, en ook van degenen waarover je roddelt.

Ook in je gezin gaat de sfeer erop vooruit als je het positieve in de ander benoemt. We hebben nog een paar weken voordat het Pasen is. Deze tijd kunnen we benutten door ons best te doen om niet iets slechts over de ander te zeggen. Zo gaan we op weg naar Pasen.

8 maart 2024

Pastor Jeroen Miltenburg

Bidden voor elkaar

De Kerk hangt aan elkaar van gebed. Nou, denk je misschien, cement dat lijkt me een veiliger idee. Maar cement is echt maar bijzaak, net zoals stenen en eigenlijk het hele kerkgebouw bijzaak zijn. Want op de eerste plaats is de Kerk het lichaam van Christus waar mensen met elkaar God aanbidden en voor elkaar bidden. Het gebed, dat is het fundament waarop gebouwd wordt. Een gebouw kan nog zo neogotisch zijn, als er niet wordt gebeden, is het slechts een buurthuis.

Vele monniken hebben van bidden zelfs hun dagtaak gemaakt. Naar wereldse maatstaven voegen ze niet zoveel toe, misschien hooguit een mooie cd op zijn tijd, maar naar hemelse maatstaven… Het gebed draagt de wereld.

Daarom is het zo mooi dat we als kerkgemeenschap ook voor elkaar kunnen bidden. Er zijn legio intenties te bedenken. We kunnen bidden omdat we het moeilijk hebben, of bidden uit dankbaarheid. Bidden helpt en niet alleen dat, het maakt ons als gemeenschap hechter.

Binnen onze Kerk zijn er veel mensen die op weg zijn om een hechtere band met God te krijgen. We hebben kinderen die de eerste communie gaan doen of het vormsel gaan ontvangen, maar ook volwassenen die toeleven naar het sacrament van het doopsel of vormsel. Het is mooi om hen ook in ons gebed mee te nemen. Dat versterkt onze band met hen, maar het geeft hen ook de steun die ze nodig hebben om hun leven met Christus te verdiepen.

Een Christen is niet alleen en er is genoeg om voor te bidden. Laten we dan ook proberen om te bidden voor elkaar, zodat we allemaal steeds meer de genade van God mogen ervaren.

1 maart 2024

Pastor Nick Kersten

De tuinman

In de veertigdagentijd kijken we uit naar Pasen. Met Pasen komen we iemand tegen die we vaak over het hoofd zien: de tuinman. Bij de verrijzenis komt Maria Magdalena de tuinman tegen. Ze is op zoek naar Jezus. Ze is ontredderd en ziet dan de tuinman, die zich later ontmaskert als de verrezen Christus. De tuinman heeft ons iets te zeggen in de veertigdagentijd. Hij heeft oog voor de natuur. De tuinman schoffelt soms iets om zodat iets anders meer tot bloei komt. Andere planten krijgen dan meer licht en ruimte. Hij snoeit een paar takken, de ballast wordt kleiner waardoor de levenssappen en het licht naar de andere takken gaan. Die krijgen dan meer kracht en de plant wordt vitaler.

Dat gaat soms ook in ons eigen leven. Er groeit van alles en dat vraagt veel tijd en energie. De dag vult zich met dingen die we achteraf niet waardevol vinden.

Ongemerkt zitten we lang op allerlei websites, kijken TV en zien achteraf dat het veel tijd heeft gekost en ons weinig heeft gebracht. We hebben allerlei spullen die we niet gebruiken. Soms moet je iets snoeien om te groeien. Dat maakt ons krachtiger en vitaler, we hebben dan tijd voor dingen die echt waardevol zijn.

Goed snoeien is een kunst. Met welk motief ga ik iets snoeien en wat gaat het mij opleveren? Als je de gewenste situatie voor ogen houdt ga je gemotiveerd snoeien. Ook als iets weer de kop opsteekt, wat je dacht gesnoeid te hebben, raak dan je zelfvertrouwen niet kwijt. Zelfvertrouwen is juist de weg die ons helpt.

Het is beter iets kleins voor ogen te houden wat je daadwerkelijk gaat doen en wat een nieuwe gewoonte gaat worden. Als je iets kiest wat haalbaar is, word je er zelf blij van als het lukt en geeft het jezelf voldoening.

Zo kun je oefenen door meer dankbaar te leven. Elke dag even te bedenken wat heb ik (van God) gekregen, waar kan ik God dank je wel voor zeggen. Je ervaart dat Hij met je is en je helpt. Je gaat daardoor een blijer en meer hoopvol persoon worden.

In het Bijbelgedeelte waar we Jezus als tuinman zien is hij op de begraafplaats, bij het lege graf. Op de begraafplaats ontstaat de nieuwe aarde. Het lege graf is vol hoop, maar dat is voor Pasen. Alles op zijn tijd, eerst nog snoeien.

23 februarie 2024

Pastor Jeroen Miltenburg